Przyjrzeliśmy się dokładnie co najwyżej, jeśli nie wszystkim, argumentom używanym do udowodnienia, że chrześcijanina nie można demonizować i wiedzieć czym jest opętanie. Mój wniosek jest taki, że żaden z tych tekstów ani wyciągnięte z nich wnioski nie przekonują. Zwracamy teraz uwagę na teksty, które mogą sugerować, że chrześcijanin może być zamieszkany przez ducha demonicznego.
Zaczniemy od tych fragmentów, które opisują rzeczywistość demonicznej aktywności i ataku . Większość z tych tekstów nie potwierdza tezy, że chrześcijanin może zostać zdemonizowany, ponieważ nie mówią nic o lokalizacji działalności w stosunku do jednostki. Na przykład 2 Koryntian 2:11 zapewnia, że szatan ma strategię spowodowania podziału w ciele Chrystusa. Nikt nie zaprzeczy, że szatan dąży do dzielenia i zakłócania, wykorzystywania nieporozumień, intensyfikacji nieprzebaczania itp. Ale nic nie jest tutaj wyraźnie powiedziane o demonizacji.
2 Koryntian 11:3-4 mówi o niebezpieczeństwie, że wierzący w Koryncie mogą „otrzymać” „ducha innego” niż ten, którego wcześniej zaakceptowali. Co oznacza „duch”? Czy to demoniczna istota, czy może to być postawa, wpływ lub zasada? A co znaczy „odbierać”? Czy to inwazja i późniejsze zamieszkiwanie, czy może tolerancja, uważność itp.? Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że Koryntianie tolerowali obecność i wpływ fałszywych nauczycieli, którzy byli pobudzeni przez demony.
Wszyscy znamy 2 Koryntian 12.7-8 , gdzie cierń Pawła w ciele dotarł do niego przez „posłańca szatana”. Chociaż Bóg posłużył się demoniczną istotą, aby utrzymać Pawła w pokorze, nikt nie chciałby sądzić, że został zdemonizowany! Gdyby tak było, czy cieszyłby się z jego skutków (ww. 9-10)?
Jakie są oznaki opętania?
Efezjan 4:26-27 jest o wiele ważniejszym fragmentem, ponieważ tutaj widzimy, co może się stać, jeśli diabeł wykorzysta napięcia i napięcia w relacjach, które rozwijają się we wspólnocie chrześcijańskiej. Sydney Page słusznie zauważa, że „nie przypisuje się diabłu wywołania gniewu; to znaczy, że jego źródło najwyraźniej znajduje się w samej osobie. Niemniej jednak gniew może dać diabłu okazję do siania spustoszenia w życie jednostki i wspólnoty ” ( Moce zła , 188-89).” Wydaje się rozsądne, że działania szatana w tym zakresie rozciągają się na inne grzechy wymienione w kontekście bezpośrednio następującym: kradzież, niezdrowa mowa, gorycz, gniew, wrzawa, oszczerstwa, złośliwość i nieprzebaczenie (zob. w. 28-32).
Clinton Arnold wskazuje na użycie przez Pawła terminu topos , przetłumaczonego jako „przyczółek” lub „okazja” (w. 27). Twierdzi, że słowo to jest często używane w NT jako „przestrzeń zamieszkana” (por. Łk 2:7 ; 4:37 ; 14:9 ; Jan 14:2-3 ). Arnold mówi, że jeszcze bardziej istotne są fragmenty, które ilustrują użycie toposu w odniesieniu do miejsca zamieszkania złego ducha, takie jak Ew. Łukasza 11:24 i Obj. 12:7-8 . W ten sposób dochodzi do wniosku, że „najbardziej naturalny sposób interpretacji użycia toposu w Efez. 4:27 ”.to idea przestrzeni mieszkalnej. W ten sposób Paweł wzywa tych wierzących do czujności i czystości moralnej, aby nie porzucili podstawy działania duchom demonicznym” (88).
Wszyscy znają List do Efezjan 6:10-18 i żarliwe napomnienie Pawła, że zakładamy pełną zbroję Bożą, aby przygotować się na atak demonicznego ataku. Co dzieje się z wierzącym, który nie trwa w mocy Chrystusa, który nie przywdziewa pełnej zbroi Bożej, który przez to nie „staje niewzruszenie” (w. 13)?
Istnieje kilka fragmentów mówiących o szatańskich i demonicznych atakach. 1 Tesaloniczan 2:18 mówi, że „Szatan przeszkodził” Pawłowi w odbyciu upragnionej wizyty w Tesalonice. Apostoł opisuje niebezpieczeństwo wpadnięcia wierzącego w „sidła diabła”. Czy to pociąga za sobą demonizację? Nie ma sposobu, żeby się dowiedzieć. Sam język nie implikuje ani nie wyklucza takiej możliwości. Charakterystyczne dla „późniejszych czasów” jest to, że ludzie będą podlegać wpływowi doktryny demonicznej, być może nawet formy „kontroli umysłu”. Paweł mówi o nich, że „oddają się zwodniczym duchom i naukom demonów”. Ale czy to pociąga za sobą lub wymaga zamieszkania? I czy ma na myśli nowo narodzonych chrześcijan, czy tylko wyznających wierzących, którzy w rzeczywistości nic nie wiedzą o zbawczej łasce Jezusa?
Paweł opisuje niektórych jako uciekających z „sinia diabła, po tym, jak zostali przez niego schwytani, aby czynić jego wolę” ( 1Tm 2:26 ). Ale wydaje się, że są to niewierzący, o których Paweł ma nadzieję i modli się, że dojdą do zbawczej wiary dzięki służbie Tymoteusza. Nasuwa się oczywiście pytanie o to, co się dzieje, gdy demonizowana osoba dochodzi do zbawczej wiary. Czy działanie Ducha Świętego w odrodzeniu takiej osoby automatycznie skutkuje wyzwoleniem lub egzorcyzmem zamieszkującego ją demona? Żaden znany mi tekst nie odpowiada na to pytanie.
Jakub odnosi się do formy „mądrości”, która jest „ziemska, nieduchowa, demoniczna” ( Jakuba 3:15 ) i ewidentnie przewiduje możliwość działania wierzącego na jej podstawie. Ale czy to pociąga za sobą demonizację? Jeszcze bardziej wyraźne jest wezwanie Piotra, abyśmy byli czujni wobec faktu, że „twój przeciwnik, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając kogo pożreć” ( 1 P 5:8 ). Jego rada jest taka, abyśmy ukorzyli się (w. 6) i zrzucili wszystkie nasze niepokoje na Boga oraz pozostali trzeźwi i czujni. Rozsądny wydaje się wniosek, że jeśli się nie ukorzymy, jeśli nie zrzucimy na niego naszych trosk, jeśli nie będziemy trzeźwi i czujni, możemy zostać pożarciprzez diabła. „Pożreć” oznacza pochłonąć ( Mat. 23:24 ; 1 Kor. 15:54 ; 2 Kor. 2:7 ; 5:4 ; Hebr. 11:29 ; Obj. 12:16 ). Nic jednak nie jest powiedziane wprost o tym, jak i skąd to „pożeranie” ma miejsce. Pomyślałbym, że gdyby miał okazję, szatan lub demony mogą poważnie wkroczyć w życie wierzącego; samo bycie chrześcijaninem nie izoluje cię automatycznie od tego rodzaju potencjalnie niszczycielskiego ataku. Z drugiej strony, jeśli „opieramy się” diabłu (w. 9), mamy pewność zwycięstwa.
A fragment, który przyjrzeliśmy się wcześniej, 1 Jana 4:1-4 , miałby znaczenie dla tej debaty tylko wtedy, gdyby niektórzy z fałszywych nauczycieli, „w których” działał duch antychrysta, byli chrześcijanami. Jest to jednak wysoce nieprawdopodobne.
Przechodzimy do tekstów, w których opisywane są doświadczenia poszczególnych jednostek. Balaam (Liczby 22-24 ) jest często wymieniany. Ale czy Balaam był wierzący? Bez względu na to, do jakiej odpowiedzi dojdziemy, nic nie jest tutaj powiedziane o obecności demonicznej obecności w jego życiu. Bardziej intrygujący jest przypadek Saula . Czy był wierzącym? Prawdopodobnie tak ( 1 Sam. 10:9 ). Z powodu swojego buntu i grzechu znalazł się pod atakiem demonów ( 1 Sm 16:14-23 ; 18:10-11 ; 19:9 ). Jednak mówi się, że zły duch przychodzi „na niego/na”, a nie „do/w” niego. Czy fakt, że wydarzyło się to przed Pięćdziesiątnicą, ma jakiś wpływ na to, jak to interpretujemy? Najbardziej pomocna ze wszystkich jest historia kobiety zgiętej podwójnie( Łk 13:10-17 ). Jej stan został określony przez niektórych jako „ spondylitis ankylopoietica ” (które powoduje zrost kręgów). Ale ponownie pytamy: Czy była wierząca? Ona „uwielbiła” Boga natychmiast po wyzwoleniu (w. 13) i jest nazywana „córką Abrahama” (w. 16; por. Łk 19:9 ). To ostatnie może po prostu oznaczać, że była Żydówką. Czy była demonizowana? NASB czyta, że „miała chorobę spowodowaną przez ducha”, podczas gdy dosłownie brzmi „miała ducha choroby (lub niemocy)”, co jest podobne do języka demonizacji („mieć ducha”; zob. także w. 16). Inni argumentowali jednak, że ta narracja bardziej przypomina zwykłe uzdrowienie niż egzorcyzmy. Ale nawet jeśli to prawda, to nie
Byłbym niedbały, gdybym nie wspomniał o historii Ananiasza i Safiry (Dz 5 ). Z pewnością obaj byli wierzącymi. Wydaje się mało prawdopodobne, aby przykład ich śmierci miał jakiekolwiek znaczenie dla Kościoła, gdyby tak nie było (por. w. 11). Czy byli demonizowani? Mówi się, że szatan „napełnił” ich serca (w. 3). Ten czasownik „napełniony” jest tym samym, którego użyto w Liście do Efezjan 5:18 na określenie „napełnienia” Duchem Świętym. Ale czym je wypełnił? Czy szatan napełnił je sobą, tj. aby w nich zamieszkać? A może szatan napełnił ich serca pokusą, pomysłem lub pomysłem wstrzymania pieniędzy? Jest to przynajmniej przypadek wierzącego, który znajduje się pod potężnym wpływem szatana. Pomimo wpływu szatana,Byli karani śmiercią (patrz w. 4b, 9 – „ty”). Chodzi o to, że mogli powiedzieć „nie” wpływowi szatana.
W tej debacie często pojawia się przypadek mężczyzny z 1 Koryntian 5 , którego odkryto, że ma stosunki seksualne ze swoją macochą. Paweł radzi, by został wydany „szatanowi na zagładę ciała” ( 1 Kor. 5:5 ).). Prawdopodobnie odnosi się to do jego ekskomuniki lub wykluczenia ze społeczności kościoła. „Oddać szatanowi” odnosi się do wyrzucenia go na świat, z powrotem do królestwa szatana. „Zniszczenie ciała” nie odnosi się do śmierci fizycznej, ale do oczekiwanego skutku jego wygnania, a mianowicie umartwienia lub ukrzyżowania jego cielesnych pragnień, aby mógł zostać zbawiony w dniu Chrystusa. Widzimy więc tutaj kolejny przykład szatana, który zamierzał jedną rzecz w konkretnym działaniu (bez wątpienia chciał tylko zrujnować tego człowieka), podczas gdy Bóg zamierzył coś zupełnie innego (zbawienie).
1 Koryntian 10:14-22 to szczególny przypadek, który prawdopodobnie jest tak bliski, jak każdy tekst, aby dostarczyć nam wyraźnych dowodów, których potrzebujemy, aby wyciągnąć mocne wnioski z tej debaty. Tam Paweł pilnie ostrzega Koryntian przed uczestnictwem w pogańskich świętach, a następnie zwracaniem się do społeczności Wieczerzy Pańskiej na spotkaniu lokalnego kościoła. Najwyraźniej apostoł pomyślał, że chrześcijanin może stać się „uczestnikiem” (ESV) lub „współuczestnikiem” lub „partnerem” demonów. Słowo, którego tu używa, to koinonia, zwykle używane do opisania społeczności lub komunii z osobą lub rzeczą. Jest to to samo słowo, które zostało użyte w w.16 na określenie naszego udziału, uczestniczenia w społeczności z Chrystusem przy Jego stole! Co to znaczy? Czy odnosi się jedynie do „zgody z” lub „utrzymywania wspólnego celu” z Chrystusem i/lub demonem? Czy to tylko opis obecności z zewnątrz na pogańskiej uczcie? A może Paweł ma na myśli bardziej aktywne dzielenie się wewnętrzną duchową więzią, więzią lub społecznością z demonem? Wydaje się, że chodzi o to, że kiedy zasiadasz do oddawania czci przy stole Pana lub odwrotnie, w obecności bożków, otwierasz się na moc i wpływ jednego lub drugiego. Następuje dzielenie się intymnym doświadczeniem duchowym, pewnego rodzaju stowarzyszenie, relacja, która jest osobista i silna.
Wejdź na stronę Kościół Wrocław i przeczytaj więcej.