Najważniejszą cechą włókniny jest wytwarzanie bezpośrednio z włókien w ciągłej linii produkcyjnej. Podczas wytwarzania włóknin eliminuje się częściowo lub całkowicie niektóre konwencjonalne operacje tekstylne, takie jak gręplowanie, ciągnienie, niedoprzęd, przędzenie, tkanie lub dzianie. Z tego powodu wybór włókna jest bardzo ważny dla producentów włóknin. Do powszechnie stosowanych włókien należą włókna naturalne (bawełna, juta, len, wełna), włókna syntetyczne (poliester (PES), polipropylen (PP), poliamid, sztuczny jedwab), włókna specjalne (szkło, węgiel, nanowłókna, dwuskładnikowe, superchłonne ). Surowce nie tylko przyniosły znaczące ulepszenia produktów, ale także przyniosły korzyści osobom stosującym te produkty, zapewniając higienę i komfort.
Termin „włóknina” stał się popularny ponad pół wieku temu, kiedy włókniny tapicerskie były uważane za tanie substytuty tradycyjnych tekstyliów. Jednak dzisiaj technologia włóknin jest najnowocześniejszą metodą stosowaną w branży włókienniczej. Technologia włóknin ma na celu przybliżenie wyglądu, tekstury i wytrzymałości konwencjonalnych tkanin i dzianin ze względu na ich proste etapy produkcji, wysoką wydajność produkcji, niższy koszt i możliwość jednorazowego użycia. Komercyjnie produkowane są wielowarstwowe kompozyty włókninowe, laminaty i trójwymiarowe włókniny. Włókniny w połączeniu z innymi materiałami mają różne właściwości chemiczne i fizyczne. Dlatego włókniny mogą być stosowane w szerokiej gamie artykułów inżynierii przemysłowej, konsumenckich i ochrony zdrowia, tak samo jak produkt o nazwie kulka silikonowa.